Pastoral Şiir

Pastoral Şiir

Çoban,kır, dağ, orman, yayla, köy hayatını, doğal güzel­likleri, manzaraları ve bunlara duyulan özlemleri anlatan şiirlere “pastoral şiir” denir.

Bu şiirin kurucusu eski Yunan edebiyatında Theokritos (M.Ö. 3. yüzyıl)'tur. Latin edebiyatında Virgillius da bu türde şiirler yazmıştır.

Edebiyatımızda Abdülhak Hamit’in “Sahra”, Faruk Nafiz’in "Çoban Çeşmesi”, Ahmet Kutsi Tecer’in “Yağ­mur Duası”, Kemalettin Kamu’nun “Bingöl Çobanları” bu türün en güzel örnekleri arasındadır.

Batı edebiyatlarında doğrudan doğruya kır hayatının güzelliğini işleyen kısa pastoral şiirlere “idil” denir. Bu şiirlerde şair, doğa karşısındaki duygulanmasını anlatır.

Batı edebiyatlarında birkaç çobanın kır hayatı, aşk gibi konular üzerinde karşılıklı konuşmaları tarzında yazılan pastoral şiirlere “eglog” denir.

Pastoral şiir; monolog biçiminde ise idil, diyalog biçimin­de ise eglog adını alır.

Bir çoban öldüğünde arkasından arkadaşlarının söylediği ağıtlar vardır; bunlara “eleji” denir.

PASTORAL ŞİİR ÖRNEKLERİ 

Küçük bir lavanta çiçeği 

Sarışın arı

Ve alabildiğine gelincik 

Düşünmeden sevdiğimiz bu anda 

Birdenbire başlayan gökyüzü

(Oktay Rifat)

Daha deniz görmemiş bir çoban çocuğuyum 

Bu dağların eskiden aşinasıdır soyum 

Bekçileri gibiyiz, ebenced buraların 

Bu tenha derelerin, bu vahşi kayaların 

Görmediği gün yoktur sürü peşinde bizi 

Her gün ayrı pınardan, doldurup testimizi 

Kırlara açılırız çıngıraklarımızla

(Kemalettin Kamu)

Bahar olsun da seyredelim 

Nasıl süsler bayırları 

Zümrüt gibi çayırları 

Yüze gülen o incecik 

Gelin yüzlü papatyalar 

Altın gözlü papatyalar

(Tevfik Fikret)

Dağlar orman, tepeler bağ, ovalar hep tarla

Koca mera dolu baştan başa sağmallarla

Köylünün kırları tutmuş yayılırken davarı

Sökemezsin, sarar âfakını yün dalgaları

(Mehmet Âkif Ersoy)